Ημέρα Σιταριού στο Αξιοχώρι. Σάββατο 29 Ιουνίου 2019
Οι κυριότερες φάσεις της καλλιέργειας του σιταριού είναι τρείς: Σπορά - Θερισμός - Αλωνισμός.
Στα παλιά χρόνια, στα οποία αναφερόμαστε, οι καλλιεργητές της γης, με τα πρωτόγονα αλέτρια τους, καμωμένα από ξύλο, εκτός από τη σιδερένια μύτη, το υνί, όργωναν όσο βαθύτερα μπορούσαν, 10 με 20 εκατοστά το πολύ, αφού οι αγελάδες και τα άλογα, που τραβούσαν το αλέτρι, δεν είχαν περισσότερη δύναμη. Μερικές φορές, όσοι είχαν, κουβαλούσαν με τα κάρα χωνεμένη κοπριά από τα ζώα τους, και άπλωναν στο χωράφι αντί για λίπασμα, πριν οργώσουν.
Ακολουθούσε η σπορά με τα χέρια. Φορτωμένοι στον ώμο ή στη μέση τη γεμάτη με το σιτάρι ιδιόμορφη ποδιά- σάκο, άρπαζαν με τη φούχτα τους τον πολύτιμο σπόρο και έσπερναν με ρυθμικές ημικύκλιες κινήσεις, κάνοντας χιλιόμετρα ποδαρόδρομου, σε πολλές ημέρες σκληρής εργασίας.
Όλες οι παραπάνω εργασίες, που άρχιζαν από τον Σεπτέμβριο τελείωναν με τον ερχομό του χειμώνα. Όλοι ευχόντουσαν να " βολέψει " ο καιρός για να φυτρώσουν τα σιτάρια και να μεγαλώσουν. Κατά την Άνοιξη, και κυρίως τους μήνες Απρίλιο και Μάιο, ήθελαν αρκετές βροχές για να δυναμώσουν τα σιτάρια και να φέρουν πολύ καρπό. Όταν είχε αναβροχές έβγαιναν όλοι μαζί, μικροί και μεγάλοι στα χωράφια, με τον ιερέα του χωριού για να κάνουν δέηση ( παράκληση ) προς τον Θεό, να λυπηθεί τους κόπους τους και να στείλει την πολυπόθητη βροχή.
Συνεχίζεται.
Οι κυριότερες φάσεις της καλλιέργειας του σιταριού είναι τρείς: Σπορά - Θερισμός - Αλωνισμός.
Στα παλιά χρόνια, στα οποία αναφερόμαστε, οι καλλιεργητές της γης, με τα πρωτόγονα αλέτρια τους, καμωμένα από ξύλο, εκτός από τη σιδερένια μύτη, το υνί, όργωναν όσο βαθύτερα μπορούσαν, 10 με 20 εκατοστά το πολύ, αφού οι αγελάδες και τα άλογα, που τραβούσαν το αλέτρι, δεν είχαν περισσότερη δύναμη. Μερικές φορές, όσοι είχαν, κουβαλούσαν με τα κάρα χωνεμένη κοπριά από τα ζώα τους, και άπλωναν στο χωράφι αντί για λίπασμα, πριν οργώσουν.
Ακολουθούσε η σπορά με τα χέρια. Φορτωμένοι στον ώμο ή στη μέση τη γεμάτη με το σιτάρι ιδιόμορφη ποδιά- σάκο, άρπαζαν με τη φούχτα τους τον πολύτιμο σπόρο και έσπερναν με ρυθμικές ημικύκλιες κινήσεις, κάνοντας χιλιόμετρα ποδαρόδρομου, σε πολλές ημέρες σκληρής εργασίας.
Έτσι έφθανε ο καιρός του Θερισμού. Όλοι μαζί με το χαμόγελο και το τραγούδι στο στόμα έπαιρναν το δρόμο προς τα χωράφια, κινούσαν για τον " πόλεμο " με τα απαραίτητα οπλα τους , το δρεπάνι και την παλαμαριά. Θέριζαν τα σιτάρια με τα πολύτιμα στάχια και τα έκαμναν δεμάτια, κάνοντας μόνο μικρά διαλείματα για το κολατσό, το πρόχειρο και γρήγορο φαγητό τους δηλαδή, θέλοντας να κερδίσουν πολύτιμο χρόνο.
Τα στάχια τα έκαμναν δεμάτια και ύστερα τα μετέφεραν, από όλα τα χωράφια, με τα κάρα, σε ορισμένους χώρους, στα αλώνια, όπου τα τοποθετούσαν σε σχηματισμούς, το ένα επάνω στο άλλο, σε θεμωνιές και περίμεναν να έρθει η ώρα να αλωνίσουν.
Συνεχίζεται.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου