ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΑΡΘΡΟΥ

Σ ‘ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΘΕΕ ΜΟΥ

Σ ‘ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΘΕΕ ΜΟΥ Το πρωινό ξύπνημα με βρήκε υγιή και ευδιάθετο. Πλύθηκα, ντύθηκα, πήρα το πρωινό μου και αφού έβαλα στην τσέπη μου λίγα ψιλά για τα τακτικά – έκτακτα έξοδα της ημέρας, ανέβηκα στο αυτοκίνητo και κίνησα για τον τόπο εργασίας μου. Έγινα ένα με αυτούς που ξεκίνησαν μια καινούργια ημέρα, θαύμαζα γύρω μου μαγαζιά, πάρκα, δρόμους και κάθε λογής ανθρώπους με ζωντάνια, ελευθερία σκέψης και κίνησης, μακριά από φόβο μοναξιάς, φυλακής, αγωνίας βασανισμού και πολέμου. Έφτασα στο χώρο εργασίας μου, μου απάντησαν χαμογελαστά στον χαμογελαστό μου χαιρετισμό, και εργάστηκα απρόσκοπτα στο ωράριό μου, αποδίδοντας την εργασία που έπρεπε. Η επιστροφή μου στο σπίτι, κατά τον ίδιο τρόπο, με διαφορετικές ίσως εικόνες λόγω αλλαγής της ώρας, μου επέτρεπε να χαμογελάω μέσα μου γιατί έβγαλα το μεροκάματό μου, το απαραίτητο για τη συντήρηση της οικογένειας. Οι χαρούμενες φωνές των παιδιών ( - Μαμά ο μπαμπάς έρχεται. ), που είχαν ήδη επιστρέψει από το σχολείο και οι όμορφες μυρωδιές από το σίγουρα επιτυχημένο γεύμα, που ετοίμασε η γυναίκα μου, έκαναν να αφήσω πίσω μου κάθε κούραση και σκέψη από τον τόπο εργασίας, να αφήσω τον εαυτό μου στην αγκαλιά της οικογένειας και να απολαύσω μαζί τους το γλυκό – πεντανόστιμο φαγητό. Ο βραδινός περίπατος, η μικρή απασχόληση με τα παιδιά και το λίγο διάβασμα ήταν τα συμπληρώματα , ως συνήθως, της καθημερινότητάς μου. Τα μάτια μου άρχισαν να βαραίνουν και προτίμησα να ξαπλώσω, να ξεκουραστώ και να κοιμηθώ. Σαν ταινία κινηματογράφου έφερα μπροστά μου την κάθε στιγμή, την κάθε ενέργεια και κάθε εικόνα της ημέρας που πέρασε, έκανα την αυτοκριτική μου για τη συμπεριφορά μου απέναντι σε όλους, όσους συνάντησα, μίλησα, συνεργάστηκα και στο τέλος αντί του « Τετέλεσται » που είπε ο Χριστός στο Σταυρό, πριν μεταβεί στην Ουράνιο κατοικία του, σκέφθηκα, πριν αφήσω τον εαυτό μου στις αγκάλες του Μορφέως, να πω ένα απλό « Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου » για την όμορφη ημέρα που μου χάρισες και σήμερα.

ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΑΡΘΡΟΥ

Υπάρχει Ελπίδα

Υπάρχει Ελπίδα Είναι κάπως αργά. Τι κρίμα? Υπάρχει ελπίδα; Τα σύννεφα έκλεισαν τον ουρανό. Πού ηλιαχτίδα; Χρόνια και χρόνια παίζανε, την τύχη μας, στα ζάρια, πατάει έλεγαν η οικονομία μας σε « ισχυρά ποδάρια ». Μας έστελναν όλους, με ενημέρωση, στο χρηματιστήριο, στα … «χαλύβδινα ομόλογα » του Δημοσίου, βολή χαριστήριο. Κλέψαν το είναι μας, τις καταθέσεις μας, δεν είναι ψέμα, και ότι μας άφησαν ή αποκτήσαμε, με ιδρώτα και αίμα. Κανείς δε μας έδωσε μια κάποια είδηση, να πάρουμε μέτρα, κι έτσι χτυπήσαμε το κεφαλάκι μας πάνω στην πέτρα. Εις βάρος μας έπαιξαν και κερδοσκόπησαν κάποιοι μνηστήρες κι ύστερα ήρθανε να μας το παίξουνε μεγάλοι σωτήρες. «Αλλάζουμε ή βουλιάζουμε », ήταν το δίλημμα για να μας πείσουν κι έφεραν Τρόικα και Δ Ν Τ , χωρίς να ρωτήσουν, για να γλυτώσουμε, σαν κράτος, επίσημη χρεοκοπία, και χρεοκόπησαν τελείως αλόγιστα την κοινωνία. Πού να το ξέραμε, όταν μας έλεγαν : « Πολίτες – Συντρόφια », «Λαέ κυρίαρχε ». Πως μας ετοίμαζαν υπόγεια κατώφλια, και σαν πελάτες, μας …. τακτοποίησαν κανονικά, μας έκαναν θύματα, και μας γυρεύουνε και δανεικά. Χαράτσια βάλανε, τελείως αγόγγυστα, αύξησαν φόρους, μείωσαν σύνταξη, μισθό, ασφάλεια, κι αυτά υπό …. όρους, αν δεν τους βγει το σύνολο εσόδων, το μήνα, να τα αλλάξουνε, όπως νομίζουνε κι αυτά κι εκείνα. Όλα σταμάτησαν, καμία ανάπτυξη, φουλ ανεργία, τους τίτλους έχουνε και τίποτε άλλο, τα ….. υπουργεία. Στο δρόμο βγήκανε χιλιάδες άποροι, να βρουν την τροφή τους, οι τάσεις αυξάνονται, τέρμα να βάλουνε και σ΄ αυτή τη ζωή τους. Τα σύννεφα έκλεισαν τον ουρανό. Μια ηλιαχτίδα τρυπώνει ανάμεσα, μια αναλαμπή, υπάρχει ελπίδα. Δώστε τα χέρια, ξεσηκωθείτε, Ελλάδος νέοι, ήρθε η ώρα, το θέλει η Πατρίδα μας, το θέλει η Ελλάδα μας, εδώ και τώρα. 29-5-2012 Άγγελος Αναστασιάδης

ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΑΡΘΡΟΥ

Αγάπη – Άγγιγμα ζωής

Αγάπη – Άγγιγμα ζωής Μέσα στου κόσμου την οικτρή αδιαντροπιά όπου δε βρίσκεις δίκαιο μα μόνο τιμωρία, το άκου, βλέπε, σώπαινε ή μη βγάζεις μιλιά, το ακούς να λέγεται συχνά, σα νάναι ιστορία. Γλυκές στιγμές και δύο λόγια, λίγη αγάπη, είναι αυτά που η καρδιά σου λαχταρά, ανάλαφρη να νοιώσει σαν πουλάκι, που μόλις έχει ανοίξει τα φτερά. Κοιτάς παντού, δεξιά κι αριστερά κι αν βρίσκεις κάπου φιλικό ένα χέρι, ξάφνου τη νοιώθεις την αλήθεια τη βαριά κι ο « φίλος » στο συμφέρον δε σε ξέρει. Κι όταν το δάκρυ σου, αγιασμός στο πρόσωπό σου, γίνεται λίμνη λησμονιάς, τότε ξυπνάς, αναστενάζεις, ξαναπλάθεις το όνειρό σου, πιστεύεις, πως θα βρεις ότι αγαπάς. Ένα χαμόγελο γλυκό σ΄ αναστατώνει, σε κάστρα απόρθητα, νομίζεις, περπατάς, μα η αλήθεια την καρδούλα σου σκοτώνει γιατί ΄ ναι σάπια τα σανίδια που πατάς. - Κουράγιο, λες, παρηγοριέσαι μοναχός και ψάχνεις πάντα λίγη αγάπη, με ελπίδα, κυλούν τα χρόνια, φεύγει ο καιρός, και σβήνεις σαν του λυχναριού αχτίδα. 6 – 7 – 2012 Άγγελος Αναστασιάδης

ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΑΡΘΡΟΥ